به قلم عبدالحسین اسدپور
درگوشه ای خلوت در صحن مسجد بن ملک عباس ، رو به قبله ونظاره گر افق دور دستها هستم ؛ شب است ومن کنار آن صحن نشسته ام ومی خواهم ستاره های دلم را بشمارم ؛ انگار آسمان دلم دیگر صاف وزلال نبست ؛ انگار دردلم چیزی کم است ؛ انگار دلم برای چیزی تنگ شده است ؛ دستهایم بوی خستگی می دهند ؛ بوی تنهایی ؛ بوی کویر ودید گانم خالی از قطرات خیس باران است ؛ می روم کنار حوض دلم ؛ دست می برم ویک مشت نور را روی صورتم می پاشم قطرات نور از لابلای انگشتانم به بیرون می چکد وشیشه شفاف دلم موج بر می دارد ؛ شیطان رویش را به من می کند ومی گوید ؛ توتب داری ،هزیان می گویی !جوابش می دهم می دانم ،باید روزی پنج بار اشک بریزم وهر شش ساعت یکبار مجنون شوم ؛ می آیم داخل اتاق وجودم وسجاده آسمان را در صحن مسجد پهن می کنم ودستهایم را به سوی شیطان پرتاب می کنم ومی گویم (( الله اکبر )) دستهایم را به خالق یکتا نشان می دهم وبه او می گویم که خالی است وخشک ودریای اشک امان نمی دهد … به یکباره نهال سبز ی در میان دستهایم جوانه می زند ؛ بوی گل یاس می دهد ؛ بوی معراج ، بوی خدا وهمه جابوی عطر گل محمدی پخش، می شود حالا من می مانم ویک حس جاویدان ، آه بازهم دلم برای خدای تنگ شده است وشوق دیدار …وکاش خلوتی برای دلتنگیهامان بود تا دلها ی خسته وبی پناهمان را درپناه گیرد ، کاش،باران نگاهی بود تا کویر خشک وترک خورده دلهامان را سرسبزی وطراوت دهد ، کاش، زلالی نگاهی بود تا ساحل طوفان زده چشمانمان را آرامش بخشد ، کاش؛ خنکای نسیمیبرتن تب دار وخسته مان می وزید ومارا که مسافران جاده پر وپیچ وخم انتظار یم توان ونیرو بخشد ، کاش افق روشنی برای غروب تنهایمان پیدا می شد ، کاش طلوع فجری عیان می شد تا دلهای تاریک ویخ زده دنیا پرستان را رنگ وجلای ایمان بخشد ، کاش پاسخی برای فریادهای نهفته در سینه ونگاههای خسته راویان روایت اتنظار پیدامی شد ، کاش روزی خروش فریادی ندا (جاءالحقوزهق الباطل را از کعبه سردهد ومنتظران را در آغوش گرم نگاهش، بگیرد وداد مظلوم را از ظالم بستاند ، تا دیگر کسی جرات نکند درهای بقیع را به روی عاشقان ببند ودیگر کسی جرات نخواهد کرد عده ای را نتها به جرم مسلمانیشان از خانه وکاشانه شان آواره کند ؛ آری ای آبی ترین نگاه بیا تا در سایه حضورت تمام مرارتها وخستگیها مان پایان پذیرد به امید روزی که آن تک سوار از آدینه بیاید ودنیا را از ظلم وستم رهائی بخشد
