هرمزگان با دارا بودن ۷میلیون و۲۰۰ هزار هکتار مساحت اراضی استان هرمزگان می‌باشد که از این مقدار، ۱میلیون و۵۰۰ هزار هکتار آن اراضی بیابانی است .
بیابان هایی که حیات را سخت و تنفس را تنگ و تنگ تر می کنند؛ بیابان هایی که شادی وطراوت را از کودکان گرفته و با جبر و زجر باقی مانده از شن وریزگردها ارامش را از ساکنان این اراضی سلب می کنند.
۲۸کانون بحرانی فرسایش با مساحت ۳۱۸هزار هکتار در استان وجود دارد که با کاهش بارندگی‌ها در سال های اخیر شاهد فعالیت بیشتر این کانون‌های بحران بوده ایم تا جایی که اقداماتی از قبیل مالچ پاشی ، نهال کاری، بادشکن و… توانسته تا حدی از اثرات تخریبی ومنفی این فرسایش ها کاسته و حیات در این مناطق روی آرامش ببیند.
عمده‌ترین کانون بحران فرسایش بادی در شرق استان است که مساحتی حدود ۶۱۲ هزار هکتار را تحت تاثیر قرار داده است که با توجه به خشکی و گرما وفقر بیش از حد خاک شاهد بیشترین اثرات دراین مناطق بوده بنابراین بیشترین اقدامات بیابان زدایی هم باید دراین مناطق اجرا شود تا بتواند کمک شایان توجهی به دوام وبقای زندگی در شرق استان داشته باشد. نهالکاری ونصب بادشکن ها ومالج پاشی در بیابان های شرق هرمزگان در سال جاری نیازمند ۱۰۰ میلیارد ریال اعتبار است که با تخصیص این اعتبار می توان امیدوار به بهبود شرایط و رشد مناسب پوشش گیاهی کاشته شد بود .
شهرستان بندرعباس از سمت شرق و غرب به ترتیب به وسیله کانون های بحرانی بیابانی دهنو و گچین محاصره شده است کانون های مذکور دارای اثرات بسیار مخربی از جمله بیماری های تنفسی و چشمی ، کاهش عمر تاسیسات صنعتی و بندری و برقی ، وارد کردن خسارت به منازل مسکونی ، آسیب زدن به جاده ها و فرودگاه ها می باشد.
ناگفته پیداست که کاشت هر نهال در این اراضی بیابانی و بحرانی از نظر فرسایش تا چه میزان می تواند اثرات منفی را کاهش داده وموجب ثبات ودوام خاک وپوشش گیاهی شده و طراوات وشادابی را به جوامع انسانی که در جوار این اراضی زندگی می کنند بازگرداند.
گونه هایی همچون نخل، سپستان،چنار،کهور ایرانی،کنار،کرت محلی،استبرق وسایرگونه های درختی بیابانی در این بیابان ها قابل رشد و تکثیر است تا بتواند از فرسایش و جابجایی بیش از حد خاک جلوگیری کرده و موجب تلطیف هوا و کاهش اثرات ریزگردها و… بشود.
درراستای مشارکت های مردمی هر ساله دراین مناطق نهال های رایگان دراختیار اهالی قرار می گیرد تا با کاشت و نگهداری از نهال های کاشته شده در سال های اینده شاهد جنکل های دست کاشته ای باشیم که علاوه بر تغییر اقلیم و حفظ خاک و پوشش گیاهی از اثرات منفی بیابان زایی هم میکاهد.
باید گفت کاشت هر نهال یک گام به سوی حفظ خاک و منابع طبیعی و توسعه پایدار در راستای حفظ سرمایه های ملی این آب و خاک است.
