فروغ مسلم زاده //آفتاب جنوب۲۴
اسمش ته لنجی است. در ادبیات رسمی به آن کالای همراه ملوان می‌گویند؛ کالایی که ملوان جنوبی می‌تواند همراه خود از سفر به کشورهای دیگر بیاورد.از دیرباز قایق و لنج در میان مردمان جنوب وسیله ایی بوده است برای بدست آوردن لقمه ایی نان برای یک خانواده و گاه چندین خانواده. فرقی نمی کند لنج ماهیگیری باشد یا لنج باری. دل به دریا زدن از همین جنوب معنی میگیرد وقتی مردانش برای بدست آوردن نان سفری را اغاز میکنند که برگشتنش را فقط خدا میداند. هنوز نامی از دیزل و موتور نبوده است که خلیج همیشه فارس میزبان سینه فراخ قایق های بادی جنوبی ها و مردمانش بوده است.
کالای ملوانی یا ته‌لنجی ظرفیتی است که برای کمک به معیشت مردم ساحل‌نشین در نظر گرفته شده و کالای ته‌لنجی به کالایی گفته می‌شود که صاحبان لنج و خدمه مجاز به واردات آن هستند اما ظاهرا تعداد کم سفرهای ته‌لنجی (یک سفر) برای همسایه‌های دریا در بندر قدیمی تیاب صرفه اقتصادی ندارد.
عمده کالاهایی که با تجارت ملوانی وارد کشور می‌شود در بازارهای شهرهای ساحلی و نزدیک ساحل به فروش می‌رسد و عده‌ای از این طریق امرار معاش میکنند اما در این سال‌ها مسائلی ایجاد شده توجه مسوولان را می‌طلبد
با انقلاب صنعتی و کشف نیروی بخار و استفاده از آهن در طی قرن نوزدهم همه چیز تغییر کرد و با مجهز شدن لنج به موتور و نصب موتورهای دیزل به جای بادبان ها فقط اندکی از زحمت دریانوردان جنوبی ها کم شد ولی این شغل ابا اجدادی در خون آنها بود و البته غیر از دریانوردی شغلی نداشتند. تنها راه معاش آنها همین دل به دریا زدن بود و بس.
با تغییر رویکرد در صنعت و نو شدن صنایع تولیدی و افزایش رشد مصرف در میان کشورهای دنیا نوع کالاهای تجاری نیز دچار تغییرات گسترده ایی شد که نقش صنعت حمل و نقل را پر رنگ تر از همیشه کرد. صنایع بزرگ و کوچک ایران نیازمند قطعات و ماشین آلات صنعتی بود و نقش پررنگ شناورهای کوچک باری بسیار پررنگ تر از همیشه شد.شناورهای کوچک به همان میزان مشغول حمل کالا و مواد اولیه مورد نیاز صنایع نوپا بودند که شناورهای بزرگ مشغول بودند.در گوشه هایی از مرزهای آبی هنوز تجهیزات پهلو گیری شناورهای بزرگ فلزی مهیا نبود و اینجا بود که لنج های چوبی با دانش صاحبانش به داد تامین کالاهای مورد نیاز صاحبان صنایع رسیدند.
تامین کالاهای مصرفی و روزانه کشور در زمانهای مختلف از دیگر خدمات مردان و ملوانان جنوبی میباشد. چه در زمان قحطی چه در زمان جنگ ، چه در زمانهایی که نیاز به وارد کردن کالایی که کشور به شدت نیاز داشت و چه در زمان تحریمهای دول غرب که لنج ها ، کالاهای تخلیه شده کانتینری را قسمت قسمت از دبی به ایران میرساندند.
بازار ته لنجی هم در استانهای جنوبی همیشه گرم بوده است. بازاری که از انواع مواد غذایی تا پوشاک، کیف و کفش، لوازم بهداشتی و آرایشی، لوازم خانه و … در آن پیدا می‌شود و غیر از جنوبی‌ها مشتریان پروپاقرصی هم از دیگر نقاط کشور دارد.
برای استانی مانند بوشهر که ساحلی طولانی دارد و زندگی بسیاری از مردمانش با تجارت دریایی گره خورده ته لنجی نقش حیاتی دارد.
خیلی‌ها از بازار ته‌لنجی نان می‌خورند از خدمه شناور گرفته تا صاحبان خودرو‌های باربری و از بازاری گرفته تا حتی کسی که در زمینه گردشگری فعال است و به بازارگردانی که به هوای خرید کالای ارزان قیمت به بنادر این استان سفر میکنند.
بیش از دو هزار شناور سفاری یا باری در استان بوشهر فعالیت دارند که هرکدام از این لنج‌ها بین ۶ تا ۸ ملوان دارند یعنی بیش از ۱۲ هزار نفر به طور مستقیم در شناور‌ها مشغول به کار هستند.
۳۵ تا ۴۰ هزار نفر نیز در بازار شهرهای ساحلی از طریق خرید و فروش کالای ته لنجی فعالیت میکنند که با این احتساب خانواده‌های ملوانان و بازاریان یعنی حدود ۱۶۰ هزار نفر از جمعیت استان از طریق واردات کالای ته لنجی امرار معاش دارند.
فعالیت‌های دریانوردی و تجارت دریایی ملوانان مینابی سابقه‌ای طولانی دارد و تجارت با شیخ‌نشین‌های حاشیه خلیج فارس و بنادر را می‌توان در سوابق فعالیت‌های این مردمان مشاهده کرد و امید می‌رود تلاش‌های مسوولان برای رفع مسائل ملوانان شرق هرمزگان نتیجه بخش باشد.
ته لنجی نوعی واردات کالا به همراه ملوان است که در بنادر جنوب کشور رواج دارد و طبق قانون «کالای ته لنجی یا ملوانی، کالایی است که صاحبان لنج و خدمه مجاز به واردات آن هستند»
