شما شاید یادتان نباشد، اما روزی روزگاری صندوق‌های زردرنگ پست نگاه‌های ما را به سمت خود می‌کشید و گاهی به سویشان می‌رفتیم و زیرلب می‌گفتیم، پس چرا نامه من نیامد!
شما شاید یادتان نباشد، اما یکی از فانتزی‌های ما این بود که به لوازم‌‌تحریرفروشی یا بقالی سرکوچه برویم و زیباترین تمبر را انتخاب کنیم تا پاکت نامه زیباتر شود.
شما شاید یادتان نباشد، اما ما بسیاری از نامه‌هایمان را با این بیت شروع می‌کردیم: ای نامه که می‌روی به سویش/ از جانب من ببوس رویش… و این همه ارادت ما بود به کسی که برایش نامه می‌نوشتیم.
شما شاید یادتان نباشد، اما ما آن زمان‌ها صبر و حوصله زیادی داشتیم، نامه را می‌نوشتیم بعد پاکنویس می‌کردیم، دور کاغذ را با مدادرنگی گل می‌کشیدیم، قبل از پاکنویس کردن نامه آن را چند بار می‌خواندیم و پیش خودمان کلمات را سبک و سنگین می‌کردیم مبادا چیزی بنویسیم که به دریافت‌کننده نامه خدای‌نکرده بَربخورد یا مکدرش کند. راستش را بخواهید مثل الان نبود که چیزی را با عجله تایپ و سِند کنیم و گاهی اوقات پشیمان شویم از آنچه با عجله نوشته‌ایم.
اصلا همین نامه بود و صندوق پست و مرد پستچی که به ما صبر را آموخت. یاد گرفتیم منتظر بمانیم، یاد گرفتیم شتاب شاید به جای ساختن، خراب کند. همین نامه و طی طریق پاکت و پست بود که یادمان داد باید بمانیم، باید پای هم بمانیم و با صبر و سکوت کارها را پیش ببریم.
راستش دوره‌ای که صندوق‌های زرد پست در خیابان‌ها چشم را به سمت خود می‌کشید و صدای موتور پستچی گوش‌هایمان را تیز می‌کرد، دوره بهتری از امروز بود که همه چیز آسان است و در دسترس. آن زمان دلتنگی، مقدس بود، اما الان حتی دیگر دلتنگی هم دارد
وَرمی‌افتد. می‌توان در لحظه فیلم و عکس فرستاد، می‌توان چت آنلاین و ویدئویی کرد و چنین است که آدم‌ها دیگر دلتنگ هم نمی‌شوند!
امروز روز جهانی پست است؛ یادگاری خوب قرن‌ها پیش که حالا دیگر دارد کمرنگ و کمرنگ‌تر می‌شود. حالا دیگر نامه‌ای پست نمی‌شود! پست‌خانه‌ها شبیه باربری شده‌اند و تمبرها از پاکت نامه‌ها دور شده و شده‌اند تمبر یادبود!
شما شاید یادتان نباشد، اما برای ما بهترین کارتون تلویزیون، کارتون پَت پستچی بود با آن ماشین و گربه دوست‌داشتنی‌اش! راستی اگر پَت پستچی پخش شود، بچه‌های امروز از شغل این مرد مهربان چیزی درک می‌کنند؟!
شما شاید یادتان نباشد، اما پست و نامه و پستچی به ما صبر کردن و به پای هم ماندن را یاد داد!